Friday, July 7, 2017

CATEEL MOMENTS: Curtain Falls

I got back from Cateel, Davao Oriental last April 10 of this year. Have not done much lately until now, lol. Have been browsing my pictures in that area and now I'm missing it A LOT. I mostly miss the people. <3 So, I decided to dedicate a part of my blog to them. As if my blog is a lot (??) HAHA! Sooooooooo....

  CURTAIN FALLS!

CURTAIN FALLS. AH, CURTAIN FALLS. How could this not be missed? Ah. Okay, haha. Curtain Falls is located at Baganga, Davao Oriental. So beautiful, right? I know, I know. So, from Cateel, Davao Oriental, it took us 45 minutes to 1 hour of drive to this wonder and another 15 minutes trek going to the falls. And when we were finally there, ah, I'm left with no words. Just pure amazement. It was one of those moments when you just want to simply stay there for like a year and just forget everything. Truly, nature has its own way of reminding you that once in a while, you have to stop and just be aware of the moment. It has its way of bringing you back to earth when you get a little disconnected from it. Curtain Falls just did that to me. It will forever be one of my favorite destinations in the Philippines. I'd always go back. I will go back.

MY FAVORITE PEOPLE :)

PS: All pictures are not mine. Got it all from a good friend, Ms. Ace Claudine Alfonso :)


Sunday, July 2, 2017

THOUGHT CATALOG QUOTE

"She wants so much more from you than friendship. And since she knows that's never going to happen, she has to keep her distance. She has to do what's best for her sanity and stay away."

FULL ARTICLE HERE: http://thoughtcatalog.com/holly-riordan/2017/06/this-is-why-she-could-never-just-be-friends-with-you/

Saturday, June 24, 2017

JUNE 24 [rambled thoughts] [internal monologue]

It's your birthday. You might be reading this, or not, ha! Anyway, kumusta? It's been three days since I decided to leave. 2 days since I unfriended you (?) very millenial, lol. It's been 6 months since I got to know you. Sana pinakinggan mo lahat ng kantang binigay ko. I'm still sorry for leaving. I just...I don't know, got fed up with "you are special to me";"go with the flow lang, bahala na";"ang alam ko lang, masaya ako." Daaaaaaamn. They sound so good at first, but man, ang hirap ng sitwasyon na yun! I got tired, sorry. I concluded na wala nang patutunguhan since you were like that for the past six months, so I decided to leave. I figured out, I cannot take it any longer. Hindi kita ma-plastic. Hindi ko matanggap sa sarili ko na hindi mo kayang mag-commit. But oh, well! I pray that you are doing well today. I mean, hindi rin naman ako masyadong malaking kawalan sa'yo, haha! Yeah, drink with the guys? Saturday night and it's your birthday. I am actually thinking of giving you a message or a  call, but, I don't know, I feel like it is not needed anymore. We already said our goodbyes. Wag na diba? Hahaha! Though, umaasa pa rin akong lalabas yung pangalan mo ulit sa messenger ko, iilaw yung phone ko tapos pangalan mo yung lalabas. But I guess, not gonna happen anymore. We were like literally Rachel and Ross, except that I took that plane anyway and did not come back for good. Mahirap kang kalimutan, yes. Eh, hello, you are the first person to even introduce me to his mother, pero, daaang, wala, friends pa rin?? Hahaha! Akala ko, seryoso na yung step na yun! Akala ko, yun na talaga! Pero, wala, e. Haha! Sige lang. Pain will heal itself. Kaya 'to! Sorry if I am too much to handle for you. I did not mean to be so fast-forward to you. I'm sorry for everything. You were still a good man, Thank you!

Saturday, February 25, 2017

Sapantaha

Hindi ko alam kung saan tayo patungo
Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa'yo
Hindi ko alam kung tama ba 'to
Hindi ko alam kung tama bang nag-tagpo tayo
Dapat bang mahalin ka?
Dapat bang ipag-patuloy ito?
Dapat ba kitang hayaang pumasok?
Dapat bang ibigay ko sa iyo ang buong ako
Dapat bang mahalin kita ng buo
Dapat bang maramdaman ko ito?
Hindi.
Hindi ko rin alam kung ano ang tamang sagot.
Baka walang tamang sagot.
Baka walang sagot.
Ang alam ko lang kasi,
Parehas tayong may pupuntahan
Ang alam ko lang kasi,
Kailangan ko ng kasama, kahit ngayon lang
Ang alam ko lang kasi,
Walang tama o mali sa pag-ibig
Ang alam ko lang kasi,
Nag-kita tayo tapos ito na, ganito na tayo
Ang alam ko lang kasi,
Mahal kita.
Ang alam ko lang kasi,
Gusto ko itong mag-tagal
Ang alam ko lang kasi,
Naka-pasok ka na, pero pwede kang lumabas kung kailan mo gusto
Ang alam ko lang kasi,
Wasak na ako nang natagpuan mo
Ang alam ko lang kasi,
Mahal kita.
Ang alam ko lang kasi,
Walang mali sa taong nagmamahal
Hindi.
Hindi ko na alam kung dapat pa ba.
Pero isa lang ang alam ko,
May isang byahe tayong pagsasamahan.
Marahil darating ang araw na kakailanganin
nating tumigil sa gitna,
mag-pahinga at umusad; ikaw sa kanan, ako sa kaliwa.
Marahil darating ang araw na
mauubusan tayo ng enerhiya
at kakailanganin ng bagong lakas
mula sa ibang pwersa, mula sa ibang nilalang.
Pero habang nasa byahe tayong ito,
handa akong samahan ka,
handa akong mag-lakad,
handa akong mag-lakbay,
at kung pag-dating sa dulo
ay hindi na natin kailangan ang isa't-isa,
asahan mong bibitaw ako nang dahan-dahan,
dadalhin ang ala-ala nating masasaya,
bibitawan ang bagaheng matagal na dapat ibinaba,
iiwanan ang mga pangakong binitawan,
at hindi mag-iiwan man ng anong pait at sakit.
Dahil sa byaheng ito,
hindi mahalaga kung saan at paano tayo nag-simula,
mas mahalaga kung paano tayo magwawakas.